نقدی بر نظام آموزش عالی در ایران
نظام آموزشی یک کشور و به خصوص آموزش عالی آن همواره به عنوان یکی از مهمترین دغدغه های سیاستگذاری حکومت ها بوده است. این موضوع در ایران نیز مورد تایید است. بر هیچ کس پوشیده نیست که موتور محرک توسعه مادی و معنوی- معرفتی- یک جامعه دانشگاه های آن است و این گزاره در فرمایشات رهبر انقلاب آنجا که می فرمایند: «اهمیت علم و دانشگاه براى نظام جمهورى اسلامى و ملت ایران و بخصوص براى برهه‌ى کنونى تاریخ ما، بر همه روشن است.»1 مشهود می باشد.
با این وصف، وضعیت دانشگاه های ما حکایت دیگری را بیان می دارد که در خور توجه است. سوال مهمی که غرض کرده ام به آن بپردازم، این نکته است که چرا دانشگاه های ایران بازده مطلوب خود را ندارد؟ در حال حاضر حدود 2390 مرکز آموزش عالی در کشور فعال هست و تعداد دانشجویان به چهار میلیون نفر می رسد.2 این در حالی است که تعداد این مراکز در ایالات متحده 5700 مرکز است.3 به عبارتی در حالی که در ایران برای هر 31 هزار نفر یک دانشگاه و در ایالات متحده به ازای هر 61 هزار نفر یک دانشگاه وجود دارد، وضعیت علمی ما بسیار تاسف بار است.
