برنامه ریزی بخشی یا برنامه ریزی منطقه ای
همواره یکی از مسایل گریبانگیر ایران در مسیر توسعه عدم برنامه ریزی یکپارچه بوده است. در واقع مدیرت ایران قبل و بعد از انقلاب همیشه اسیر جنگ قدرت و موازی کاری ها و کارشکنی ها بوده است. با شکل گیری مدیریت انقلابی بعد از 57 این احساس وجود داشت که می توان با تکیه بر تعهد انقلابی از این مسایل عبور کرد، اما تاریخ سی و چند ساله ما حاکی از آن است که این اندیشه رویایی بیش نبوده است. با این اوصاف در این یادداشت قصد دارم تا به صورت مختصر اهمیت شکل گیری برنامه ریزی یکپارچه منطقه ای را بیان کرده و نقایص برنامه ریزی بخشی را در حد توان باز نمایم.
برنامه ریزی بخشی به برنامه ای اطلاق می شود که بر اساس مدیریت وزارتخانه ای و بر اساس طرح های بالا به پایین و متاثر از برنامه کلان ملی و به صورت بخشنامه ای از طریق اداره کل ها به اجرا در می آید. به نظر می رسد این نوع از برنامه ریزی ها به دلایل واضح ای نه تنها کمکی به حرکت روبه جلو کشور نمی کند، بلکه مانع آن هم می شود. همان طور که در بالا هم آورده شد این نوع برنامه ریزی معمولا گرفتار موازی کاری ها، دوباره کاری ها و کارشکنی ها می شود.